دلنوشته های من

بــــــرگـــــرد

و زمـــــان را غــــافـــــلـــگيـــــر کـــــــــن

مــــــن بـــا تـــک تـــک ثـــانــــيــــه هـــا شــــرط بــــســــتــه ام

برایم کـــف زدند

در آغوشـ ـم گرفتند

تایید و تشویقـــم کردند که آخر فراموشت کـ ـردم

دیگر تا ابد بر لـ ـبانم لبخندی تَصنعے مهمان است

اما بین خودمان باشد ، هنوز تنها دلبرکم تو هستے

راستش را بخواهی

فاجعه ی رفتن “او”

چیزی را تکان نداد…

من هنوز هم چای میخورم

قدم میزنم

هستم!

اما

تلخ تر…

تنهاتر…

بی اعتمادتر

درد دارد وقتی ...

من عاشقانه هایم را می نویسم ...

دیگران یادِ عشقشان می افتند...

اما تو بی خیالی!!!

شبگردی می کنــــم ...

اما صدای نفسهایت را از پشتِ ،هیچ پنجره و دیــواری نمیشنوم .....

آسوده بخـــواب ، نازنیـــنم...

شــــهر در امن و امــان است ...

تنها خانه ی من است که در آتـــش میســـوزد!

مدتهاست كه ...

محتاج يك " آمدن " هستم!!!